ما انسان‌ها دو دنیا داریم ؛ دنیای واقعی که در آن زندگی می‌کنیم و دنیای مطلوبی که در آن آرزوها و افکار ما قرار دارد. مفهوم دنیای واقعی، همین فضایی که با خوبی ها و بدی‌ها می‌گذرانیم می‌باشد. اما دنیای دیگری وجود دارد که از چیزهایی که دوستشان داریم و برای ما ارزشمند هست تشکیل شده است. ما همیشه در حال مقایسه دنیای مطلوب و دنیای واقعی خود هستیم. هرگونه ناسازگاری بین این دو وجود داشته باشد، میتواند ما را ناراحت کند. این ناراحتی اولیه طبیعی است و اگر همین ناراحتی ها و ناخشنودها نبود، بشر هیچگاه به فکر حل مسئله و بهبود اوضاع نمی‌افتاد. چیزی که در این بین مهم است نحوه برخورد ما با تضاد بین این دو دنیاست.
فاصله بین دنیای واقعی و دنیای مطلوب
فاصله بین این دو دنیای واقعی و مطلوب همیشه وجود داشته و خواهد داشت. تلاش ما در زندگی پر کردن این فاصله است. همین که وقتی انسان تلاش می‌کند و به سمت دنیای آرمانی خود حرکت می‌کند این حرکت باعث می‌شود که خوشحال باشد. اما انسان‌هایی که تلاش نمی‌کنند یا تلاششان غیر اصولی است، بیشتر از دیگران در معرض ناراحتی و ناخرسندی هستند.
برای بهبود حال این انسان‌ها دو راه وجود دارد :
- اصلاح تلاش‌ها : بسیاری از شکست‌های ما بخاطر عادت‌هایی است که داریم و فراموش کردیم که امتحان راه‌هایی که قبلا آزموده‌ایم سبب می‌شود که به نتایج تکراری برسیم باید در این راه شجاع و ریسک پذیر باشیم.
- اصلاح دنیای مطلوب : ممکن است که بنای دنیای مطلوب ما ایده‌آل‌گرایانه باشد. بنابراین بهتر است آن را بازنگری کنیم و از بعضی مطلوب های دست نیافتنی چشم بپوشیم. با این کار، مهم ترین چیزی که به خود هدیه داده ایم ، رضایت بیشتر از زندگی است.
- ۰۰/۰۶/۱۴