پارچه فاستونی
فاستون، پارچه‌ای که در اصل با بافتن دو دسته پود پنبه‌ای یا پرکننده‌ها روی تار کتانی ساخته می‌شد که در قرون وسطی اروپا رایج بود.
این کلمه به دسته‌ای از پارچه‌های پنبه‌ای سنگین اشاره میکند که برخی از آنها دارای سطوح پرز هستند، از جمله پوست خالدار و مخملی. فاستون احتمالاً در سال ۲۰۰ پس از میلاد در الفوسط، که اکنون بخشی از قاهره است، سرچشمه گرفته و در نهایت به اسپانیا و ایتالیا گسترش یافته است، جایی که در قرن سیزدهم اصناف بافندگان فاستونی وجود داشتند.
با محبوبیت این ماده، تولید آن به سمت شمال گسترش یافت. آلمان جنوبی و سوئیس در قرن چهاردهم صنعت فاستون رو به رشدی داشتند و بافندگان فرانسوی در قرن شانزدهم فاستون های حاشیه دار و زبر می‌ساختند.
به نظر می‌رسد که این فاستون های اولیه پارچه‌هایی صاف با چرت‌های برآمده نرم بوده‌اند. در نهایت، یک سطح شمع آجدار ایجاد شد.
در قرن نوزدهم از پنبه برای تار و همچنین پر کردن استفاده می شد. همچنین به صورت مجازی برای اشاره به نوشتار یا گفتار پر زرق و برق، متورم یا پرمدعا، حداقل از زمان شکسپیر استفاده می شود.
در تمام فاستون ها یکی از مجموعه نخ های پرکننده از شناورها (نخ هایی که از دو یا چند نخ تار مجاور پرش می کنند) تشکیل شده است.
هنگامی که پارچه پرز مورد نظر است، شناورهای پود باید بریده شوند، فرآیندی که در ابتدا با دست و با چاقوی فاستون انجام می شد اما اکنون به صورت مکانیکی انجام می شود.
روی شمع مسواک زده، قیچی و آویز می شود و در نهایت پارچه سفید و رنگ می شود.
برش فاستونی عملیاتی در ساخت مخمل است و شامل برش با دست حلقه هایی است که در پارچه بافته می شود تا پرز ایجاد شود. ملزومات اولیه، یک قاب بود که پارچه را روی آن ببندد تا محکم شود، و از یک چاقو برای بریدن حلقه های پارچه استفاده شود.
مواد بافته شده انعطاف پذیری هستند که از شبکه ای از نخ ها یا نخ ها تشکیل شده اند. نخ از چرخاندن یا چرخاندن الیاف خام کتان، پشم، ابریشم و پنبه به رشته‌های بلند تولید می‌شود.
تاریخچه این پارچه
این پارچه که در لاتین متأخر با نام fustaneum یا fustanum و در لاتین قرون وسطی به عنوان pannus fustāneus شناخته می‌شود، احتمالاً نام این پارچه از آن گرفته شده است. شهر مصری فسطاط در نزدیکی قاهره که چنین موادی را تولید می کرد.
این شامل پارچه‌های ساده توری معروف به جین، و پارچه‌های برش خورده شبیه مخمل، معروف به مخمل، پوست خالدار، مخملی و غیره است. به نظر می رسد که این اصطلاح به سرعت کمتر دقیق شده است و به پارچه‌ای درشت ساخته شده از پشم و کتان اطلاق می‌شود و در زمان سلطنت ادوارد سوم انگلستان، این نام به پارچه های پشمی داده می‌شود.
در اوایل قرن بیستم، فاستون ها معمولاً از پنبه با رنگ های مختلف استفاده می شدند.
در طوماری به پارلمان در زمان سلطنت مریم اول از “فوستیان ناپل” نام برده شده است. در قرون سیزدهم و چهاردهم، لباس‌های کشیشان و لباس‌های زنانه از فوستین ساخته می‌شد، اما اگرچه لباس‌ها هنوز از انواعی ساخته می‌شوند، اما بیشترین کاربرد آن برای لباس‌های کارگری است.
از اواسط دهه ۱۶۰۰ تا اواسط دهه ۱۷۰۰، فوستین اغلب برای آویزان تخت استفاده می شد.
فاستون، در دهه ۱۸۶۰، به هر پارچه پنبه‌ای برش خورده اشاره می‌کرد، و ساخت آن در شهرهای حاشیه منطقه پنبه‌ای لنکاوی، مانند کونگلتون در چشایر، موو پلیس در استافوردشایر و هپتونستال در کالدردیل رایج بود. از سال ۱۸۰۰ تا ۱۸۵۰ معمولاً باراگان فوستیان نامیده می شد و در استرالیا بسیار مورد استفاده قرار می گرفت.
پارچه فاستونی زرین پود
برش فاستونی با استفاده از چاقوی برش فاستون یک فرآیند پر زحمت بود. این ابزار حدود ۵۰ سانتی متر طول داشت و شبیه یک سنبله بلند بود. حدود ۱۰ سانتی متر از نوک، لبه بالایی به صورت تیغه تیز شد. در امتداد پارچه در کنار دو نخ تار و زیر پود برجسته وارد می شد و همانطور که به سمت جلو هدایت می شد، تیغه پود را جدا می کرد. در مخمل، تقریبا ۱۸ برجستگی به ازای یک سانتی متر وجود داشت، بنابراین در امتداد یک پیچ ۷۹۰ میلی‌متر حدود ۳۲۰ برش باید انجام شود.
در دهه ۱۸۶۰، پارچه روی یک میز به طول ۲۰ متر کشیده می شد و کاترها هر چند بار که لازم بود طول میز را طی می کردند. در زمان‌های اخیر، پارچه را روی یک میز ۱.۸ متری می‌کشیدند، جایی که تمام برش‌ها انجام می‌شد، و سپس پارچه آزاد می‌شد و تقریبا دو متر بعدی روی میز کشیده می‌شد.
فاستون توسط کارگران در قرن ۱۹ پوشیده می شد. بر این اساس، عناصر رادیکال طبقه کارگر بریتانیا پوشیدن ژاکت‌های فاستون را به عنوان نماد وفاداری طبقاتی خود انتخاب کردند. این امر به ویژه در دوران چارتیست مشخص شد. فاستون همچنین به نوشتار یا گفتار پر زرق و برق، متورم یا پرمدعا، که از زمان شکسپیر شروع می شود، اشاره دارد. این کاربرد ادبی به این دلیل به وجود آمد که نوع پارچه اغلب به عنوان روکش استفاده می شد، از این رو، کلمات بی هدف فاستونی هستند.
